"Opadłam na krzesło. Nie umiem wyobrazić sobie, co będzie dalej, co szpital może zrobić dla kogoś takiego, jak ja, skoro nie jestem chora fizycznie. Wiem tylko, że nie mam w moim życiu promyka i że ten świat przetrzymuje mnie na siłę. Chcę gdzieś uciec, schować się przed matką, znaleźć jakąś dróżkę i wyjechać. Wyjechać daleko i zapomnieć.
Doktor Beata próbuje wymusić na mnie odpowiedź, ale ja milczę. Uznawszy swoje wysiłki za bezowocne, wypełnia kartę i wychodzi z izby. Pielęgniarka pomaga mi się rozebrać, jak małe dziecko prowadzi do łazienki, myje, nakłada piżamę i wpycha mnie w fotel na kółkach, a potem jadę długimi korytarzami parteru na oddział. [...]
Kiedy docieram na salę numer jeden, pielęgniarka z izby przyjęć pokazuje mnie pielęgniarkom psychiatrycznym, które biorą mnie pod ramię i pomagają ułożyć się wygodnie na łóżku. [...]
Rano przychodzi ordynator. Siada przy moim łóżku i rozmawia.
- Co się stało? - pyta zatroskanym głosem.
Nie mogę się skoncentrować, nie słyszę, o czym mówi, mam apatyczny wyraz twarzy.
- Marta, czy ty wiesz, że zaczynają się święta? Oddział świeci pustkami, wszyscy, którzy mogli, poszli na przepustki, a ty wracasz."
Marta. Samotna, zniewolona przez matkę, po nieudanej próbie samobójczej. Wątpiąc w sens własnego istnienia, ciągle pozostaje tą szukającą siebie. Mimo poczucia bezradności, wciąż próbuje, wciąż ma nadzieję. Czy znajduje zaklęcie spełniające marzenia? Klucz otwierający ją na nowe doznania?
Publikacja finansowana ze środków Fundacji Elbląg i Urzędu Miejskiego w Elblągu.
Elbląski Rękopis Roku 2003
napisano: 20 07 2007 r., autor: jp
Jadwiga Łada - Córeczka
Zdjęcia załączone do artykułu
kliknij na miniaturke aby powiększyć
